ฝากข้อเตือนใจเด็ก บ.ร. รุ่น เรี่ยไรเก่ง

     จำต้องจากลาแล้วหนาหนูเอ๊ย
สามปี หกปี ถึงทีจำไกล
     จำต้องจากครูผู้เคยสอนสั่ง
บางครั้งบางทีหนูนี้ก็งอน
ซุบซิบ ซุบซิบ ขยิบขยั้น
นินทาลับหลัง บางครั้ง...น่าดู..!
บางคนหงุดหงิดเพราะผิดวินัย
พอครูเตือนใจว่า...นั่น  ไม่ดี...
     หารู้ไม่นั่นครูท่านพิเคราะห์
อันเป็นต้นเหตุนำสู่เภทภัย
ญี่ปุ่น เกาหลี ที่หนูคลั่งไคล้
พากันคิดว่ามันน่านิยม
พอครูตักเตือนก็เบือนหน้าหนี
..มันตัวของหนู  ครูเกี่ยวอะไร
     หนูจงจำไว้นันภัยมหันต์
ถ้าครูไม่เตือนเหมือนดั่งลูกยา
    จากวันนี้ไป ไม่มีคุณครู
อย่าได้ไผลคิดผิดจากครรลอง
    จากวันนี้ไป ไม่มีสวดมนต์
อันการสวดมนต์นำตนเจริญ
    จากวันนี้ไปไกลรั้ว บ.ร.
เคยเล่นเคยกินเป็นถิ่นลำเนา
ขออำนวยพรเมื่อตอนจากกัน
ขอให้สมหวังดังจินตนา

    จาก บ.ร. เคยได้อยู่อาศัย
ตอนนี้ดีใจ  ต่อไปอาวรณ์
หนักบ้าง เบาบ้าง ทั้งตึง ทั้งหย่อน
บางคนก็บอนข้อนว่าคุณครู
โดยคิดว่่านั่นท่านคงไม่รู้
บางคนเดินหลู่ครูผู้อารี
คิดเอาแต่ใจไม่ถูกวิถี
หาว่า...จู้จี้ แค่นี้เป็นไร ?...
อารมณ์บ่มเพาะอุปนิสัย
เพราะหนูหลงในสมัยนิยม
เลียบแบบในวัยที่ไม่เหมาะสม
ตามแบบสังคมคนชมชื่นใจ
.. อะไร้ !  แค่นี้จู้จี้อยู่ได้
เอาแต่วินัยใครก็ระอา...
พาหนูโศกศัลย์มามากหนักหนา
ชีวิตโศกาน้ำตาไหลนอง
ทั้งปลอบทั้งขู่หนูหนูน้องน้อง
พลาดแล้วมัวหมองผู้คนมองเมิน
ซึ่งหนูบางคนขัดขืนเคอะเขิน
วันหน้าจงเดินกลับมา "วัดเรา"
ไม่นานหรอกหนอหนูก็จะเหงา
คิดแล้วจะเศร้าเหงาในวิญญาณ์
ขอให้หนูนั่นขยันศึกษา
ขอร้อง...วันหน้า  อย่าลืม บ.ร.